Ο Πάνος Γεωργούλιας σχεδιάζει από παιδί. Με προϊστορία στα κόμικς και τη street κουλτούρα, ασχολήθηκε με το τατουάζ πριν μπει στην Σχολή Καλών Τεχνών.

Στη σχολή για τατουάζ και σχεδίου που άνοιξε λίγο πριν από την έξαρση της επιδημίας στου Ψυρρή, ακριβώς απέναντι από το θέατρο Εμπρός, την πρώτη σχολή τατουάζ που ανοίγει επίσημα στην Ελλάδα, τα πάντα θυμίζουν εργαστήριο τέχνης και σε ράφια και τοίχους υπάρχουν εκθέματα που θυμίζουν μουσείο: κομμάτια δέρματος σε γυάλες με φορμόλη ή απλωμένα μέσα σε πλεξιγκλάς, όλα με τατουάζ «χτυπημένα» με διαφορετική τεχνοτροπία, πίνακες με σκοτεινά χρώματα, φωτογραφίες με καλλιτεχνικά τατουάζ που είναι αρκετά σοκαριστικά. Σε όλους τους χώρους επικρατεί απόλυτη τάξη και ένα περιβάλλον που θυμίζει χειρουργείο.

Ο Πάνος, που φαίνεται πολύ νεαρός για το εντυπωσιακό βιογραφικό του και για tattoo artist έχει πολύ λίγα σχέδια χτυπημένα στο σώμα του, ξεκίνησε να ασχολείται με το τατουάζ το 2006, ενώ άρχισε να μαθαίνει να σχεδιάζει δύο χρόνια αργότερα. Μου δείχνει το τατουάζ που έχει κάνει στη Μαδρίτη, σε «έναν θρυλικό τατουατζή, τον Robert Hernandez, που έχει κάνει στους Slayer, στους Kiss ‒ ροκ εν ρολ τατού φάση, τότε που το χιπ-χοπ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο όσο σήμερα».

Το γκράφιτι και το τατουάζ ήταν οι μεγάλες του αγάπες από νωρίς, αλλά στην Καλών Τεχνών δεν ήταν εφόδια. «Η Καλών Τεχνών δεν συμπαθούσε το γκράφιτι», λέει, «είχα όμως την τύχη να έχω καθηγητή τον Μάριο Σπηλιόπουλο, ο οποίος ήταν κριτής στο “9” της “Ελευθεροτυπίας” και όλοι όσοι ασχολούμασταν με κόμικ και γκράφιτι πηγαίναμε στο εργαστήριό του. Είχε πάρει το εργαστήριο της Παπασπύρου.

«Στην Καλών Τεχνών ξεκίνησα με ζωγραφική, ήταν το κομμάτι που πάντα ήθελα να κάνω, και το γκράφιτι και το τατουάζ ήταν ένα εργαλείο. Μπήκα στην κουλτούρα αυτή με την ταυτότητά μου, δηλαδή δεν είπα sex, drugs and rock’n’roll, όπως συνηθιζόταν, ήμουν φουλ κατά σε όλες τις καταχρήσεις. Η ζωγραφική μου ήταν αξιοπρεπέστατη, πέρασα με καλή σειρά στη σχολή και ήθελα να ζωγραφίζω όσο καλύτερα μπορώ, γιατί την αγαπούσα.»